Tabii bu maçta da saç-baş yolar hale geldik ama tamamen kaçırdığımız pozisyonlardan dolayıydı. Gençlerbirliği ile 31. randevuya çıktık. Sayısal anlamda rakibimize karşı tarihimiz boyunca üstün değiliz. Ama bu maçta özellikle ilk 45 dakika rakibine karşı üstün oynayan, bunu da bir golle süsleyen Rizespor vardı. Bundan önceki Beşiktaş ve Antalyaspor maçlarıyla birlikte gelişme kaydeden mücadeleci yapımızı bu maçta üst seviyeye çıkarttık. Gol pozisyonları üretmek adına iyi organize olduk ancak yine son vuruşlarda daha etkili olabilmek adına kendimizi geliştirmeliyiz. Çünkü ilk yarıda farkı çok rahat 3’e taşıyabilirdik ve ikinci yarıda daha rahat oynayabilirdik. İkinci yarıda her ne kadar ilk yarıdaki gibi olmasak da, futbolda bu çok normal. 1-0 hiç bir zaman avantaj değil ve bu skorun etkisiyle rakibin de baskısını arttırması çok normal. İkinci yarıda da Gençlerbirliği gol bulmak adına iyi baskı kurdu ve bu baskılara da iyi direndik. Taki golü yiyene kadar. Çok fazla yapabilecek bir şey de yoktu bu golde. Maç bu şekilde berabere bitseydi, gerçekten Rizespor adına şanssız ve hak etmediği bir sonuç olurdu. Futbolda şansın yanı sıra ilginç enstantaneler de yaşanabiliyor. Geçtiğimiz sezon 3-2 yenildiğimiz Gençlerbirliği maçında attığı gol sonrası sakatlanıp uzun süre ligden uzak kalan Kwueke, bu maçta attığı penaltı golüyle hem hak ettiğimiz 3 puanı getirdi, hem de yeniden doğdu. Tabii ilk goldeki asistini de unutmamamız lazım. Takım kaptanlığı çok yakıştı Kwueke’ye. Kendine olan özgüveni daha da fazla geldi düşüncesindeyim. Mesela ilk golde bencillik yapmadı. Topu kaleye gönderebilme ihtimali yerine Jantscher’e paslamasıyla takdir topladı. Daha da iyi olacak inşallah ama hafif ağırlığından kurtulması da lazım. Dört gün aradan sonra yeni bir maça çıkıp böyle üst düzey performans göstermek beklenilmeyecek bir durumdur. Bunun da nedenini Hikmet Hoca çok çalışmaya bağladı ve ilerleyen haftalarda çok daha iyi bir Rizespor ile karşı karşıya geleceğimizi belirtti. Önceki yazılarımda da vurgulamışımdır. Bu şekilde mücadeleci, galibiyeti isteyen ve iştahlı oynadıktan sonra puan kaybedilse de eleştiriler acımasız olmaz. Çünkü bazen gerçekten şans sizden yana olmaz ve bir türlü galibiyeti getirecek goller gelmez. Hem teknik anlamda hem de futbolcu bazında herkes elinden gelenin en iyisini ortaya koyduktan sonra mağlubiyetlerde de bu taraftar alkışlamasını bilir. Maçın hemen başında maalesef bir grup taraftarımız istifa tezahüratlarında bulundu. Yönetime ve teknik hocaya tepkimiz olabilir ama daha maçın başında bu tepkiyi göstermek moral bozmaktan, motive kırmaktan başka bir şey değildir. En önemlisi de takıma ihanettir. Tepkilerimizi daima maç sonrası göstermemiz gerektiğini düşünüyorum. Ben de yazılarımda genelde eleştiren biriyimdir. Eleştirilerimde kişisel duygular yoktur. Çaykur Rizespor sevgisi, taraftar olgusu ve takımımızın daima iyi olmasını dilemekten hareketle yazılarımı kaleme alıyorum. Yönetim, teknik kadro ya da futbolcu fark etmez. Yanlış olduğunu düşündüğüm noktada diyaloğum ne olursa olsun, içimden geleni yazmaktan geri durmam. Bundan sonra da durmayacağım. Yönetim gelir geçer, teknik kadro gelir geçer, futbolcular gelir geçer ama baki kalacak olan Rizespor’dur. Hepimiz bu mantıkla hareket etmeliyiz. Rizespor’a sahip çıkmak Metin Kalkavan’a, Hikmet Karaman’a sahip çıkmak değildir. Hatalarını, eksiklerini her zaman dile getirelim ancak pire için de yorgan yakmayalım. Zevkli ve sonunda yüzlerin güldüğü bir maç izledik. Herkes eksiklerin farkında, yapılan yanlışları da biliyorlar. Rizespor’un bundan sonraki maçlarında da aynı düzeyde ve hatta üstüne koyarak yoluna devam etmesini dilerim. Önümüzde zorlu bir Trabzonspor deplasmanı var. Bizim gibi lige kötü başlayan ve bu hafta Galatasaray’ı mağlup ederek moral bulan bir Trabzonspor’a karşı dilerim yine gülen taraf biz oluruz.